Futbolculuk Zor Zanaat!

Bilmem siz de bana katılır mısınız, futbolcu olmanın zorlukları da günden güne artmaya başladı. Eskiden tu kaka ilan edilen, “topçu ol, gör gününü” denilen ve hafife alınan meslekçik, şimdilerde en zengin anne babanın bile oğlunun elinden tutup her gün futbol okuluna götürüp getirdiği, fakir ailelerin ise “topçu ol, hayatın kurtulsun” şeklinde engin bir felsefenin ipine sarıldığı bir hal aldı. Ortada dönen paranın miktarının sayılamadığı, iddia, toto, loto türü masum kumarcıklarla ülkede 7’den 70’e herkesin umut kapısına dönüşen son derece büyük bir pazara dönüştü. Futbolcular alınıp satılan bir meta, kulüpler ise kombine satıp reklamdan köşeyi dönme telaşıyla ticaret ağı kuran şirketler oldu.

Bilmiyorum, siz de aynı soruyu soruyor musunuz kendinize? Neden eskiden izlediğimiz maçlarda aldığımız lezzeti şimdi almak mümkün olmuyor? Neden futbolcuları eskiden olduğu gibi aynı şekilde sevemiyor, yöneticileri abi, baba diye bağrımıza basamıyoruz? Neden kendi takımımız gol yesin de “iddia”yı kazanayım diye pusuda bekler olduk? Neden aynı takımdan olmayan biri “gavur” oluveriyor birdenbire?

Sadece bununla kalsa iyi. Eskiden oynadıkları maçlardan parasını alamayan, bir türlü normal hayatlarında düzen tutturamayan  futbolcuların yerini, boğaza nazır villalarda ve köşklerde oturan, Limuzin, Porsche, Ferrari’den başka arabanın kesmediği, gece kulüplerinden dışarı adım atmayan, sahada gezip tozduktan sonra 90 dakikayı tamamlamayı başarırlarsa, yetenek abidesi olarak gazetelerde arz-ı endam eyleyen futbolcular almış giderken şaşırmıyor musunuz?

Nerede maç kaybedince üzülen Rıdvan’lar? Nerede “benim hatam yüzünden gol oldu” diye ağlayan Metin’ler, Recep’ler, Cüneyt’ler? Nerede maçtan sonra hangi takımdan olursa olsun bir araya gelip yemek yiyen, kardeşçe el omuzda dolaşan insanlar? Takımını herşeyin önünde tutan, paranın önüne sapasağlam karakterini koyup başarısıyla taçlandıran Ertuğrul’lar nerde?

Ne değişti 10 yıllık zaman diliminde ki, bu kadar tersine döndü ve futbol oyun olmaktan çıkıp ticaret, pazarlama, para kazanma yuvası haline geldi? İnsan gözünü ne değişti de bu kadar hırs bürüdü, samimiyet bu diyarlardan neden göç edip, “herşeyin en iyisini bilen” futbolcu müsveddeleri sahalara doluştu?

Artık eskisi gibi maç izleyemiyorum. Oturup maç izlerken,  “haydi aslanım, hadi koçum, vur artık!” diyen Ercan Taner’in ta dalağına, böbreğine, yüreğine kadar içten haykırdığı sesi eşliğinde heyecandan yerimden fırlayamıyorum! Kısır kısır futbol savaşları izliyorum, paraya boğuldukça sönüp giden yıldız diye kakalanan şöhretleri seyretmekten başka çıkar yol olmadığını görüyorum.

Futbol bir ekmek kapısı evet, oynayan kazansın, hem öyle kazansın, hem böyle kazansın. Ona bir itirazım yok. Ama, yüreğiyle oynayan adam yoksa, ne için oynanır bu oyun? Başarıdan çok alacağı primi hesaplayan adamlarla nereye kadar?

Öyle görünüyor ki, futbol ticarethane oldu. Oyun dönemi çoktan sona erdi. İzlediğimiz zaman heyecandan deliye döndüğümüz bir spor dalı da yerini, tribün terörünün, şikelerin, paracıklarını düşünen futbol işçilerinin ve bu hafta sonu boğazda hangi yalıyı kapatacağını düşünen yıldızcıkların eline bıraktı. Futbolcu maç bitince, kaç kaç biterse bitsin umurunda değil, takar kulaklarına i-podunu, dım-tıs, dım-tıs müziğini dinler. Yenildik diye üzülmek mi, aman ne önemi var? O hafta tüm parasını bilete verip tribüne gelen hastalar (!) düşünsün!  Onun umrunda mı? O işine bakar. Antreman yapmaz, yıldızım der, ben bir taneyim der, küçük dağları ben yarattım havasıyla triplere girer.

Aslında zor olanı başardıkları için de tebrik etmek lazım bir yerde. Herşeyi paraya bağlayıp sahada 90 dakika alın teriyle koşturmak gerçekten zor. Topa bir kez vurduktan sonra ikinci kez vurmak gerçekten zor. Hele hele beceriksizliğinden ayağı kayıp düşünce hakem penaltı vermediği zaman buna karşı mücadele vermek daha daha zor.

Ne diyelim, futbol değişti, futbolculuk değişti, futbolcu olmak zor bir zanaat oldu.

Hayırlısı bakalım, nereye kadar gidecek bu pervasızlık, doğrusu çok merak ediyorum.